Zingen

Vanmorgen zag ik op Instagram een filmpje van een afscheid. Het ging om het ‘uitdragen’ bij het crematorium, terwijl Andrea Bocelli ‘Time to say goodbye’ zong.
‘Uitdragen’ tussen aanhalingstekens, want de kist stond op een schaarwagen en er werd dus gerold/geduwd.
Ik keek ernaar en voelde niks. Nou ja eigenlijk alleen ongemak. En dan vraag ik me af: wat kan er anders?

Toen dacht ik: zingen! Dat is expressie; een vorm van uiting en gevoelens vrijlaten. De volgende gedachte was: het lijkt of we dat verleren.

Toen onze kinderen op de basisschool zaten, was er op Koninginnedag altijd een aubade bij het oude gemeentehuis in Bathmen. Het viel me op hoe moeizaam het zingen ging. We stonden met z’n allen Het Wilhelmus te piepen.
(In de voetbalstadions kunnen ze dat beter.)

Vorige week zag ik een opening van de koningsspelen. Het lied van 2023 klonk uit de speakers en bijna geen kind zong mee.

Ooit maakte ik een afscheid mee waarbij de kerkelijke liederen afgespeeld werden en niemand in de zaal zong mee. Heel doods, als ik dat mag zeggen.

Hoe mooi zou het zijn als we weer uit volle borst, met overgave durven te zingen en onze gevoelens zo vrijheid te geven. En dat op blije maar ook op droevige momenten.
Naar mijn idee wordt de overledene bij een afscheid dan gedragen door de tonen van het gezang, die immers een bepaalde frequentie hebben en ben ik ervan overtuigd dat hij/zij geholpen wordt door de energie die dan vrijkomt.

Hmm, durven we ons met z’n allen hieraan over te geven?! Ik hoop het, want het geeft een afscheid gelijk een heel andere sfeer met meer gevoel, steun en verbinding.