Volle agenda´s in een gejaagde tijd.

Van de week zag ik een filmpje uit de jaren 70, de tijd waarin ik kind was. Wat mij opviel was de rust. Rust die ik nu vaak mis, ook tijdens en na het sterven. We zijn allemaal druk.

Ik las vandaag een ervaring van een ig-verpleegkundige: ‘Ik hoor zo vaak van de familie van wie iemand op sterven ligt: geef maar wat extra morfine, dan is het zo afgelopen’.

Hopelijk wordt dit gezegd uit medeleven en om te helpen.

Mijn oma de Bruin lag twee weken op sterven. Ze vroeg zich soms zuchtend af, als ze weer wakker werd: waarom duurt het toch zo lang?! Ze was er helemaal klaar voor.

Ik ben trots op haar kinderen die haar toen de tijd en de ruimte hebben gegeven om op voor haar de juiste tijd te sterven. Je voelde hoe mijn oma zich langzaam aan naar de andere kant van het leven bewoog.

Bij een uitvaart zie ik de volle agenda’s ook hinderlijk tevoorschijn komen. Eigenlijk komt het afscheid niet uit, want er gaat iemand op vakantie… iemand gaat naar een festival… of wilde dit weekend weg.

Laten we er samen voor waken een stervende de tijd te geven op zijn/haar eigen tijd te kunnen sterven en het afscheid in alle rust, met aandacht en met elkaar te blijven nemen. We zijn het de stervende/overledene en onszelf verschuldigd. In de uitvaartbranche staan velen daarom immers 24/7 (voor u) klaar.