‘Het was zo mooi allemaal, zo fijn en daarom raakt het mij nog steeds.’

Als je in opleiding bent als uitvaartbegeleid(st)er leer je dat mensen in rouw op hun kwetsbaarst zijn. Voor mij is dat kwetsbaar zijn geen teken van zwakte, maar is het juist een teken van kracht. Bij rouw komt het gevoel aan het woord en dat doet het luid en duidelijk.

Tijdens een uitvaart had een vrouw het woord. Haar man was overleden en zij vertelde over hun leven samen. Over hoogtepunten én dieptepunten. Zo vertelde ze hoe dolgelukkig ze waren toen hun eerste kindje werd geboren. En ze vertelde hoe verdrietig ze waren toen ze afscheid moesten nemen van hun oudste, die stierf vanwege een stofwisselingsziekte toen deze drie jaar was.
Op het moment dat ze dát vertelde, zat haar keel dicht en biggelde er een traan over haar wang. Je hoorde en zag de pijn die ze op dat moment, jaren geleden, had gevoeld. Ineens was het er weer.

Bij een andere uitvaart vertelde een zoon een lachwekkende en grappige anekdote over zijn vader. Hij bulderde van het lachen (en wij ook) en meteen daarna moest hij snikken. Het besef dat er nooit meer mooie anekdotes bijkwamen, leek tot hem door te dringen. Zijn stem sloeg over en hij moest zijn best doen om zijn verhaal te vervolgen.

En tijdens een nagesprek liep ik met een weduwnaar de week van het afscheid nog eens na. Er rolden dikke tranen over zijn wangen terwijl hij glimlachte. Hij zei: ‘Het was zo mooi allemaal, zo fijn en daarom raakt het mij nog steeds.’

Het zijn de grote momenten in ons leven –van pijn, verdriet, geluk, blijdschap– die een gevoel bij ons losmaken. Het woord laat zich moeilijk omschrijven. Zelfs de uitleg in Koenen Woordenboek (zie foto) raakt wat mij betreft de kern niet.  
Ik vind ons gevoel zo bijzonder. Het kan overal in je lijf zitten en opeens naar buiten komen. Juist in een tijd van rouw komt het aan de oppervlakte en mag het alle vrijheid krijgen, waar het om vraagt. Een prachtig en krachtig fenomeen waar ik ontzag voor heb gekregen.