Ogen zijn de spiegels van de ziel

Echt waar, vraag maar aan onze kinderen! Soms houd ik mijn mond op minder fraaie momenten om de sfeer niet te verpesten, maar dan verraden mijn ogen mijn werkelijke gevoel. Andersom stralen mijn ogen vaak van geluk als ik Erik of onze kinderen aankijk en wordt er ongemakkelijk gevraagd waarom ik zo ‘lach’.

Ik schreef al eerder over de dunne lijn tussen leven en dood. Het zal me daarom niet verbazen als ik t.z.t. stop als uitvaartbegeleidster, ik me ga inzetten voor baby’s.
Waarom? Omdat een overledene niet méér voor zichzelf op kan komen en een pasgeborene nóg niet. Ze hebben een bepaalde kwetsbaarheid die mij raakt en waardoor ik me sterk wil maken voor hen.

Kijk ik in (!) de ogen van onze 6 weken oude kleindochter zie ik hoop, verwachting en liefde in de meest pure zin. Ze kan daarbij nog niet vertellen wat ze voelt en al die ledematen lijken zich ook nog eens niet te laten sturen, wat regelmatig uitmondt in een linkse van en aan haarzelf.
Kijk ik naar (!) de ogen van een overledene zie ik letterlijk dode ogen, ogen die niet meer kunnen ‘spreken’. Dat hoeft dan ook niet meer, want het gevoel is weg: er is geen pijn, verdriet en geen blijdschap. Maar er is nog wel het lichaam.
Ze kunnen dus nog niet of niet meer voor zichzelf opkomen.

Een pasgeborene en een overledene verdienen in mijn ogen allebei zorg, respect, liefde en aandacht. Dan heb ik het vooral niet over respectievelijk baby-artikelen naar de laatste trends of pracht en praal rondom een uitvaart. Het gaat om oprecht handelen vanuit het hart voor het mini-mensje die net op aarde is of de mens die de aarde verlaat.