Moederliefde

Dat woord speelt door mijn hoofd, al weken. En dat komt inderdaad doordat ik oma ben geworden. Het maakt best wat los.

Er zijn mij dingen pijnlijk duidelijk geworden. Dit is niet de plek om helemaal met de billen bloot te gaan, maar ik heb wel dingen geleerd die ik hier wil delen. Eerst dit.

Ik had het voorrecht bij de bevalling van onze schoondochter aanwezig te zijn en daar was ik in de eerste plaats héél dankbaar voor.
Tijdens de weeën voelde ik een bijzondere verbondenheid tussen ‘ons vrouwen’. Nu heb ik zelf een fantastisch man die mij écht hielp bij de bevallingen en ook onze zoon was een topper bij de geboorte van zijn dochter.

En toch… ik heb zelf drie kinderen mogen baren en daardoor kon ik dingen zeggen en onze schoondochter (verbaal) steunen op het moment dat de verloskundige er nog niet was.
Volgens mij is dat is iets waarvoor we moeten waken: dit soort momenten te behouden en te koesteren. Kwetsbaar durven zijn als (schoon)moeder en (schoon)dochter om dichter bij elkaar te komen.

Ik voelde op een gegeven moment onzekerheid bij haar of ze het allemaal wel zou kunnen. Toen zei ik met tranen in de ogen, dat ze het hartstikke goed deed, dat ik trots op haar was en ik gaf haar snel een kus op de wang, voor de volgende wee kwam.

Mijn moeder en schoonmoeder zijn er niet meer en ik ben me maar al te zeer bewust wat we met elkaar hebben gemist. Reden temeer voor mij om kwetsbaar te durven te zijn als (schoon)moeder en mijn moederliefde te tonen. En dat raad ik iedereen aan. Het scheelt zoveel spijt en ‘had ik maar…’