De film eindigt met hen als een stralend stel dansend met een gezonde zoon in hun armen

Afgelopen woensdag valt er een stapel folders met tips voor Moederdagkado’s in de brievenbus. Diezelfde avond wordt de docu-film ‘After Inez’ uitgezonden.
De film begint op het moment dat Inez doodgeboren bij haar jonge moeder in bed ligt. Het meisje was bijna voldragen, maar bij een laatste controle blijkt haar hartje niet meer te kloppen.
De jonge vader vindt dat hun dochter toch minstens één keer buiten moet zijn geweest. Daarom wandelt hij met haar in zijn armen de tuin van het ziekenhuis in. Hij plukt een blaadje van een struik waarmee hij zachtjes de wang van Inez aait …
Samen met familie en vrienden houden ze een afscheidsdienst en daarna wordt Inez begraven.

Enige tijd later gaan de jonge ouders terug naar het ziekenhuis om te horen waaraan Inez overleden is. Als ze op de gang van de afdeling gynaecologie staan te wachten, huilt er een baby. De jonge moeder stopt haar vingers snel in haar oren terwijl de tranen over haar wangen rollen. Het is pijnlijk duidelijk: Inez heeft ze nooit horen huilen …

Samen, maar ook ieder op een eigen manier, gaan ze dapper door met hun leven, dat ineens doordrenkt is met verdriet. De film eindigt met hen als een stralend stel dansend met een gezonde zoon in hun armen.

Bij het zien van die film besef ik maar weer al te goed hoe gezegend je bent als je kinderen mag krijgen, als je dat wilt. Dat doet me gelijk denken aan een favoriet lied van mijn –helaas overleden- schoonmoeder: ‘tel uw zegeningen één voor één’.
Laten we dat laatste doen en laten we vooral een warm hart toedragen aan de moeders die hun kind moeten missen en de kinderen die hun moeder moeten missen, want zij zijn de echte Moederdag-kanjers.