Mijn schoonmoeder

Mijn schoonmoeder.

Één van de eerste tekenen die ik opmerkte van een overledene of beter van haar ziel die voortleeft, is die van mijn schoonmoeder.

Zij overleed in 2009. De laatste drie maanden van haar leven waren heel intens. Het begon met een 10 uur durende hartoperatie en kort daarop nog twee operaties, omdat er complicaties kwamen. Herstel kwam er niet of nauwelijks en vaak communiceerden we met haar d.m.v. een letterkaart.

In die drie maanden gebeurde er iets in onze relatie. Er wordt wel eens gezegd dat mensen die bijna dood gaan, beter dan tevoren, echt van nep kunnen onderscheiden. Ik merkte dat ze mij anders ging zien en we groeiden in die korte tijd naar elkaar toe.

Na haar overlijden wilde ik die laatste maanden uitschrijven voor onze kinderen met daarbij wat foto’s uit het ziekenhuis. Dus via de computer schreef ik 2 velletjes vol. Ik laat het altijd zakken wat ik heb geschreven en bekijk het later opnieuw of het oké is.

Dus ook nu, maar … het hele document was weg! Erik heeft nog z’n best gedaan, maar het was niet meer te vinden.

Ik zuchte en begon een paar dagen later opnieuw. Tekst geschreven, foto’s ingevoegd, maar … toen ik het wilde printen verscheen alleen de tekst op het papier.

Nóg een keer printen en het was weer hetzelfde.

Even stond ik bedrempeld naast de printer en toen begreep ik het. Oma wilde dat haar kleinkinderen haar herinnerden in haar goeie tijd en op gezellige momenten.

Ik heb het document en de foto’s verwijderd en de geprinte tekst weggegooid, uit respect én begrip.

De boodschap was overgekomen.