Lief kind vergeet me niet!

Dit bericht schrijf ik, geïnspireerd door hetgeen ik heb gemerkt na het overlijden van verschillende ouders met jonge kinderen.

Zelf kreeg ik op 40 jarige leeftijd de diagnose kanker. Het eerste wat in mij opkwam was: “De kinderen! Hoe vertellen we dit en hoe gaat het vanaf nu?” Dát beroerde mijn moederhart.

Wat ik onlangs heb gevoeld:

Iemand kan kanker hebben en zelfs de boodschap hebben gekregen uitbehandeld te zijn. Dan nóg kan de dood razendsnel volgen en zelfs de zieke verrassen.

Wanneer je beseft dat het lichaam sterft, maar de ziel verder leeft, realiseer je misschien dat juist die liefde voor het kind overeind blijft na het overlijden. Naar mijn idee wordt dat door velen onderschat.

Je kent vast de uitspraak: wat blijft is de liefde. Dat geldt dus voor de (ziel van de) overledene net zo goed als voor de nabestaanden.

Daarom een tip bij overlijden van een (jonge) ouder.

Vraag alle relaties van de overledene herinneringen op te schrijven. Vooral dat wat kenmerkend was, grappig, droevig, alledaags, whatever… Alles om een veelzijdig beeld te krijgen van wie en hoe de overledene was.

Het kan diens kind(eren) antwoorden geven op vragen die later komen én het kan berusting brengen bij de overledene. De angst om vergeten te worden door hun kind(eren) is namelijk groot.