(Klein)kinderen betrekken bij de uitvaart

Al langer intrigeren mij foto’s van kisten zoals op deze foto. Vaak onder het mom van: we betrekken de (klein)kinderen bij de uitvaart, krijgen zelfs de kleinsten een stift in de hand.

Ik vraag me dan af: Mochten ze bij de overledene -bijvoorbeeld oma- ook overal op tekenen? Had ze dan ook de stiftenbak op haar buik gezet?
Ik vermoed van niet en denk dat het ook voor een kind niet te rijmen valt.

Als oma prat ging op handjes wassen en standaard een kleedje op tafel legde als er geknutseld ging worden, waarom mag je dan wel op haar kist tekenen!? Een kist die bij velen een bepaald gevoel van respect oproept, wat een kind zeker weten voelt.

Een kind betrekken bij de uitvaart is voor mij: kijken wat het nodig heeft.
De één heeft behoefte oma nog vaak even te aan te raken of tegen haar te praten. Dan raad ik aan hier ruimte voor te geven en soms misschien zelfs extra te stimuleren.
Een ander kind zit vol met vragen: waar is oma nu, wanneer komt ze terug?
Of er zijn vragen over de gang van zaken: wat gaan we morgen doen als de uitvaart is?
Voor dat soort dingen de tijd nemen is voor mij een kind betrekken bij een uitvaart. Heb jezelf geen antwoord op een vraag, zeg je dat. Altijd eerlijk blijven naar jezelf en het kind toe, staat voorop.

Heeft oma gezegd dat ze het leuk vindt als de kleinkinderen haar kist versieren, is dat natuurlijk prima. Voor mij is het belangrijk hierin de overledene te kennen en te respecteren. Het gaat immers niet om ‘het plaatje’, maar als het passend is, is het goed.