Ik trof een dominee die heel toegankelijk was, …

In mijn vorige bericht schreef ik er al over dat inzichten over leven en dood voor mij in de loop der tijd zijn veranderd.

Voor mij voelt het alsof het tijd is om dat uit te dragen en uit te spreken. In kleinere kring: 1 op 1, lukt dat vaak wel en krijg ik gehoor. Voor elkaar in een grotere groep vinden mensen lastig voor bepaalde dingen uit te komen.

Wat voor mij helder is, is dat we een lichaam én een ziel hebben. Het lichaam sterft op een gegeven moment, het hart klopt niet meer en het leven neemt afscheid. De ziel is er dan nog, maar niet meer ín het lichaam en gaat verder op zijn zielenreis.

Twee jaar geleden was ik als nabestaande aanwezig bij een crematie-plechtigheid. De dominee die daar sprak sloot af met de woorden: ‘We laten Jan hier nu achter en wij vervolgen onze weg.’

Mijn haren gingen overeind staan en mijn adem zat meteen hoog in mijn borst.

De betreffende dominee is een heel toegankelijke man en later in het uitvaartcentrum sprak ik hem erop aan.

‘Een mens is meer dan een lichaam, dat zou u toch moeten weten?! Je kunt je geliefde niet de oven in laten gaan, dat gaat tegen je gevoel in. Het lichaam gaat de oven in. Dat kun je wel toestaan, want het leven is gestopt en het lichaam functioneert niet meer.’

Deze dominee nam het goed op en gaf mij volkomen gelijk. Bij het openen van de broodmaaltijd benoemde hij hoe wij het lichaam van Jan hadden achtergelaten en hoe we hem zouden gaan missen. Het brood zou ons lichaam sterken en ons helpen bij het verdriet. Dat waren woorden waar ik me helemaal in kon vinden en ik vertrouw erop dat hij het niet eenmalig zo heeft gezegd.

Dit en meer bracht mij tot een stellige beslissing, waarover ik in een volgend bericht ga schrijven.

Voor mij staat als een paal boven water: een mens is meer dan zijn lichaam.