Een afscheidsdienst met herinneringen aan een geleefd leven.

Ooit begeleidde ik een uitvaart waarbij de familie een afscheidsdienst wilde houden voorafgaand aan de crematie. Er was wel een probleem: niemand ‘kon’ of durfde een woordje te doen.
Ik kijk altijd in hoeverre een speech van mij verwacht wordt. In dit geval hielp ik de familie vanzelfsprekend door de dienst te leiden. Ik vind sowieso dat je stil mag staan bij een geleefd leven en daar woorden aan mag geven.

Ik ben een middagje gaan zitten met de familie en liet ze vertellen. Stagneerde het vertellen, stelde ik vragen. Ik hoor dan altijd graag anekdotes waaruit blijkt wie/hoe de overledene was en waar hij/zij voor stond in het alledaagse leven en op hoogte- of dieptepunten.
De aantekeningen nam ik mee, las ze door en keek in welke vorm ik mijn verhaal ging gieten.

Soms is een chronologisch verhaal logisch. Soms kan het beter lopen wanneer ik gemeenschappelijke onderwerpen bij elkaar zet.

Voor mij is het belangrijk in het verhaal de juiste verhoudingen te hanteren. Bijvoorbeeld: iemand leeft 55 jaar lang voluit, heeft veel ondernomen en genoten, maar wordt dan ziek en overlijdt na 3 jaar. Omdat die laatste jaren dan waarschijnlijk behoorlijk wat impact hebben, bestaat de neiging daar (te) veel over te zeggen. Om dingen in het juiste perspectief te zien, verdienen die eerste 55 jaar ook zeker de aandacht.
Wat denk jij dat voor de overledene zwaarder zou wegen en hoe deze herinnerd wil worden?!

Een laatste tip voor wanneer jij zelf een speech gaat schrijven voor een afscheid. Bedenk dat het niet om jou gaat, maar om de overledene. Door jouw herinneringen te delen, zet je hem/haar nog één keer in de spotlight en daar is een afscheidsdienst voor bedoeld!