Een teken van aanwezigheid na de dood.

Al eerder schreef ik over mijn schoonmoeder en de bijzondere band die tussen ons groeide, vooral in de laatste maanden van haar leven. Na haar dood heb ik haar regelmatig gevoeld. Daarbij moest ik leren onderscheiden of hetgeen ik voelde wel van mij was of van haar.

Eén gebeurtenis was erg heftig en maakte het voor mij duidelijk dat ‘dood zijn’ niét betekent dat de overledene ‘weg is’:

Mijn schoonvader had (o.a.) de sieraden van mijn schoonmoeder onder ons kinderen verdeeld. Erik wilde graag een bepaalde armband hebben. Het deed hem herinneren aan de tijd dat hij als klein jochie bij zijn moeder op schoot zat en met de armband om haar pols zat te spelen als zij deze droeg. Het slotje was kapot en dat lieten we maken bij een zilversmid.

Tijdens een bijzonder moment droeg ik vol trots de armband. Voor mij een gebaar van: we zijn je niet vergeten ma!
Op een gegeven moment werd er een nummer gedraaid dat me deed denken aan haar; wat zij altijd mooi had gevonden.
En ik kreeg pijn… helse pijn in/bij mijn hart. Ik begon te schokschouderen, want ik mocht op dat moment niet huilen van mezelf. Ik heb nog nooit zó’n intense pijn gevoeld.
Het werd mij overduidelijk: ik voelde de pijn van mijn schoonmoeder, haar zielepijn.

De armband viel thuis gekomen spontaan van mijn arm af.
Ik heb hem nooit meer gedragen en hij ligt nu mooi te zijn in ons leuke-dingen-kastje.

PS Details heb ik niet benoemd om mensen niet onnodig te kwetsen. De boodschap van mijn bericht is duidelijk genoeg.