Een dun lijntje tussen leven en dood

Toen ik veertien jaar was, kreeg ik een broertje en was ik me voor het eerst bewust van die bijzondere glimlach. Een glimlach van oor tot oor die maar echt kort te zien is bij een pasgeborene. Het waren lachstuipjes werd mij uitgelegd. Ik vond het vaag, maar wat het wel was, kon ik niet zeggen.

Jaren later viel mij een uitspraak op: een pasgeborene is een engeltje zonder vleugels en als hij de ogen dichtdoet, is hij even terug waar hij net vandaan komt. Hij glimlacht dan door alle liefde die hij van daaruit voelt.
Dit klinkt mij zoveel logischer in de oren.

Een pasgeborene, maar ook een stervende leeft voor mijn gevoel een beetje in twee werelden.

Mijn moeder viel drie jaar geleden ineens weg. In het ziekenhuis bleek dat ze een bloedprop in haar hersenstam had. Tussen het moment van ‘wegvallen’ tot haar overlijden zat 24 uur.
In die 24 uur was ze totaal niet bij kennis en voelde heel ver weg, maar toen onze dochter haar een zelfgeschreven afscheidsbrief voorlas, rolden er drie dikke tranen over de wangen van mijn moeder.

Je realiseren hoe dun het lijntje ‘naar de andere kant’ is, helpt misschien bij het accepteren van die andere kant.
De dood hoort bij het leven en je dat goed beseffen zorgt m.i. zowel voor waardering van het leven als acceptatie van de dood. Dan kun je beide op de juiste betekenisvolle manier benaderen.