Een brug willen zijn tussen de familie en de overledene … 1

Dit zie ik o.a. als mijn taak bij het begeleiden van een uitvaart. Waarom? Omdat ik nog zoveel angst zie rondom de dood: de dood van onszelf én die van een geliefde. Over de laatste gaat dit bericht.

Toen mijn lieve oma overleed, aaide ik haar over haar haar toen ik haar na haar overlijden zag. Op dat moment kwam er een ander familielid de rouwkamer in. Ik voelde een ‘not done’ en trok snel mijn hand terug. Daar werd mijn verlangen voor de wens van ‘de brug’ aangewakkerd. Mijn oma was járen daarvoor die brug voor mij geweest toen mijn opa overleed…

Tijdens één uitvaart was de partner heel stellig: niemand moest de overledene nog zien want ‘dat was zo naar’. In mijn ogen was dat helemaal niet zo: de overledene zag er mooi en vredig uit. Gevolg: geen van de (klein)kinderen heeft de overledene nog gezien. Met name het jongste kleinkind heeft daar later veel last van gehad: slecht slapen en ontroostbaar huilen. Volgens mij wist het kind geen raad met alle geheimzinnigheid rondom het overlijden en bleef het achter met héél veel vragen.

Net zoals bij dit gezin laat ik de mensen altijd vrij in het wel of niet zien van de overledene. Ik leg uit wat ze kunnen aantreffen, maar de keus is aan hen.

Mijn ervaring is nu dat wanneer mensen ‘de streep over gaan’ en tóch daadwerkelijk “gaan kijken”, dit een bepaalde rust geeft.

Ook het moment van de kist sluiten, waar ze eigenlijk niet bij wilden zijn, geeft achteraf gezien vaak een rustig gevoel. Zeker als er een (langdurig) ziekbed aan vooraf is gegaan, voelt het als een waardevolle afsluiting van deze periode en van het leven samen, wanneer dat met aandacht wordt gedaan.

Onbekend maakt onbemind en vraagt naar mijn idee om ‘een brug’ zodat de echte waarde van (visueel) afscheid nemen gevoeld kan worden.