Een brug willen zijn tussen de familie en de overledene … 2

In een ander bericht tipte ik al even de angst voor onze eigen dood aan.

Als uitvaartbegeleidster kom ik meestal pas ter plekke als iemand is overleden en het sterven(sproces) al achter de rug is.

Ondanks dat wil ik mijn best doen de angst voor de dood te beperken en delen wat ik weet. Ik ben ervan overtuigd dat dat ons op vele manieren gaat helpen. Het is een drive mij ingegeven door een innerlijk weten.

In een podcast van ‘Lumens’ waarin Saskia Bosman (bioloog) wordt geïnterviewd, vertelt zij dat ons lichaam ons helpt bij het sterven. Op dat moment dient de ziel het lichaam los te laten en daarvoor wordt een stoot dmt geproduceerd door de pijnappelklier en dat wordt vervolgens afgegeven om het sterven te ondersteunen.

Toen ik dit hoorde gaf me dit naast de voor mij spirituele zekerheid een soort bevestiging door de natuur. De dood is niet iets om angst voor te hebben!

(https://youtu.be/MkUmw1s5T9w?si=QkUceo8DVVbXlEia)

Op dit moment lees ik een boek van Ineke Visser (voorheen Koedam) ‘In het licht van sterven’.

Ineke hoorde ik in een andere podcast ‘Oersterk’ (https://youtu.be/mKtbe7-fDVY?si=JLUPvg8A6tQQH816).

Zowel in de podcast als in het boek vertelt ze over ervaringen rondom het sterven opgedaan en gedeeld door hospice medewerkers.

Zelf nam ik ooit thuis hardop afscheid van mijn opa. Later hoorde ik dat hij juist op dàt tijdstip was overleden in het verzorgingshuis.

Ook ken ik ervaringen waarin mensen wisten dat hun dood (soms zeer) nabij was en dat hun naasten vertelden.

In het boek van Ineke staan veel meer van dat en andere soort levenseinde-ervaringen.

Ik onderschrijf de flaptekst van het boek geschreven door Pim van Lommel (cardioloog): “het boek is educatief, troostrijk en heel erg noodzakelijk”.

Je mag het van mij lenen.