Een afscheidsdienst, wat brengt het?

Ik was altijd een groot voorstander van een afscheidsdienst. Iedereen verdient het in mijn ogen om aan het eind van het leven, nog eens ‘goed’ herinnerd te worden. Herinnerd in de vorm van woorden, muziek en beeld.
En toch…

Bij verschillende diensten wilde de overgebleven partner ook een woordje doen. Met respect: het waren allemaal kiene mensen ‘met niveau’. Maar op dat moment in de dienst, proefde ik aan alle kanten hoe het verdriet de overhand kreeg. De tekst was onsamenhangend en woorden bleven in de lucht hangen, kwamen niet binnen en konden zo niet landen.

Ook gaat er op dat moment vaak veel langs de overgebleven partner heen. Het lijkt of mensen verdoofd zijn na eerst het overlijden, dan een week van regelen en nu is Hét Afscheid daar met alle spanning van dien.

Wat nog meer opvalt, is de terughoudendheid van de genodigden. Men heeft de neiging achterin de aula of kerk te gaan zitten, vaak uit bescheidenheid of ongemak. Bekijk het eens van de kant van de familie. Hoe fijn is het als je letterlijk een steun in de rug voelt; je als het ware omarmt bent door de warmte van mensen die met je meeleven.

Wat mij betreft: een afscheidsdienst omdat ‘het hoort’, is passé. Geef het afscheid vorm zoals het kloppend is voor alle betrokkenen. In een aula, kerk, grote schuur, huiskamer of achtertuin, met 500, 100 of 10 mensen: het kan allemaal!
Het verdriet wordt er niet anders van dus laat vooral de uiting van liefde voor de overledene de boventoon voeren.