Dikke pluim voor de zorg!

Na een paar uitvaarten waarbij ik in zorginstellingen kwam, ben ik er stil van …

Hier wordt gewerkt vanuit het hart; dat zie en dat voel ik en het raakt me.

Zo liep ik naar een verzorgingshuis op een zonnige herfstdag. Er zaten wat bewoners in de tuin te genieten van de zon. Een verzorgende maakte een rondje om te vragen of ze het niet koud hadden. Ze bukte zich en streek een paar verwaaide haren uit het gezicht van een bewoonster. Een gebaar van zorgzaamheid…

Bij de voorbereiding van het eten, werden de bewoners opgespoord: vanuit hun kamer, uit een rustig hoekje op de gang of van buiten werden ze door opgewekt pratend personeel naar de ‘eetzaal’ gebracht. Een gebaar van vriendelijkheid…

Met man en macht werd een bewoner met behulp van een tillift op een duofiets gezet en met blije gezichten zwaaiden ze de fietsers na. Een gebaar van gezelligheid…

Tijdens de uitgeleides zag ik serieuze en aangedane gezichten. Verzorgenden staan bij de uitgang niét uit plichtsbesef, maar nemen met respect en soms zelfs met een traantje afscheid van een medemens. Een gebaar van genegenheid…

Ook bij degenen die mij helpen bij de laatste verzorging of het in de kist leggen van een overledene, zie ik hetzelfde. Mensen die met liefde zorg verlenen, al is het zeker geen vet betaalde baan.

Sommigen zijn zelfs (gedeeltelijk) aan het zorgen ondanks lichamelijke klachten om toch hun collega’s te kunnen ondersteunen: beter een halve kracht dan geen. Een gebaar van saamhorigheid…

Ik heb diep respect voor jullie!! Als we met z’n allen zo in het leven gaan staan, krijgen we een geweldige, liefdevolle(re) en vreedzame(re) wereld!