De overledene iets meegeven in de kist

Dat wordt best vaak gedaan en kan heel mooi zijn. In mijn ogen moet ook dit kloppen: voor de overledene en voor de nabestaanden. Volgens mij is het belangrijk je gevoel te laten spreken en van daaruit te handelen.
Soms kan het zónder daadwerkelijk iets mee te geven. De manier van opbaren kan al genoeg zijn. Voor iemand die bij leven spiritueel was, kun je de handen niet vouwen, maar ze in een bepaalde mudra leggen.

Oma die bij leven altijd een zakdoekje in de hand had, kun je deze meegeven in de kist.
Ooit stak ik bij de overledene twee sigaretten in het borstzakje van zijn overhemd. De man mocht de laatste jaren niet meer roken. Zijn vrouw had deze twee sigaretten voor hem bewaard.
Oma toedekken met haar favoriete plaid in plaats van het gebruikelijke witte dekje, kan troostend(er) voelen.
Een echtgenoot, die voor het sluiten van de kist, snel naar buiten loopt en wat rozen in de tuin plukt. Vervolgens stil maar met héél veel liefde het lichaam van zijn echtgenote met de blaadjes ervan ‘besprenkeld’.

Dat zijn mooie dingen! Zeker als zo’n gebaar gebeurt zonder tussenkomst van mij of van een ‘fototoestel’.

Voor het geval jij eens voor zo’n moment staat: geef geen dingen met glas of batterij mee wanneer de overledene gecremeerd wordt.

En wanneer een (klein)kind zijn lievelingsknuffel mee wil geven, bedenk dat het voor altijd is. Maak de inschatting of het kind die knuffel wel écht kan missen. Anders zijn er alternatieven genoeg te bedenken.

De intentie is hetgeen wat telt!