De Luchtkus

Rond de jaarwisseling maakte ik kennis met een stel waarvan hij kanker had en niet lang meer zou hebben te leven. Het gaf haar rust te weten wie ze straks kon bellen wanneer zijn leven afscheid had genomen.

Ik stuurde hen nog een kaart in het voorjaar met de wens dat ze nog een tijd van elkaar konden genieten.

In juni van dat jaar overleed hij.

We hebben hem verzorgd en opgebaard in de huiskamer, aan de voorkant van het huis. Vanaf dat moment kwam ik sowieso iedere dag om te kijken hoe het met het lichaam van de overledene ging, naast dat er natuurlijk veel geregeld moest worden.

Zo ook op de derde dag. We hadden in de keuken nog zitten praten dus ik stapte daar het huis uit. Ik moest langs het huis lopen, want voor aan de weg stond mijn auto. Zij liep eigenlijk binnen gelijk met mij op en ik zag haar door het grote raam bij de gang. Zij stak nog een hand op en ik gaf een luchtkus.

Ik schrok ervan! WÁT doe je Henny?!?! schoot er door mij heen. Dit doe ik nooit! Ja vroeger, toen de kinderen klein waren en naar school gingen ofzo, maar toch niet bij een bijna vreemde?! Morgen bied ik mijn excuses aan, nam ik me voor.

Zo gedacht zo gedaan. Ik zei haar dat ik niet wist wat me gebeurde en waarom ik dat deed. Zij zei: ‘Wij gaven elkaar daar altijd een luchtkus als één van ons wegging’.

En ik zei (enigszins opgelucht): ‘Dan weet je ook dat ik het niet was, dat was hij dus!’

Kippenvel! Dus gelijk nog een bevestiging dat hij het was met een teken van leven van “de andere kant”.