Oma worden

Oma worden van Sophia; het heeft mij veel gedaan.

Dit leven heb ik veel pittige gevoelens gehad die voornamelijk (heel) oud-zeer triggerden.

Het heeft járen geduurd voordat ik wist waar bepaalde emoties en gevoelens vandaan kwamen. Soms zaten ze mij behoorlijk in de weg. Afgelopen week kreeg ik weer een portie te verwerken.

Door steeds te blijven zoeken heb ik antwoorden gevonden die voor mij “hout sneden” en waar ik iets mee kon/kan.

Dit heeft wel mijn hele beeld van leven en dood overhoop gehaald. Zo langzamerhand kristalliseert één en ander zich uit.

Wat ik heb geleerd is dat ieder van ons ‘alleen komt’ en ‘alleen gaat’. Je kunt nog zoveel lieve mensen om je heen hebben: JIJ moet het doen. Allemaal hebben we een taak te verrichten en lessen te leren. Dat betekent: persoonlijke dingen oplossen door er anders mee om te gaan; met situaties, maar ook met bepaalde mensen. Daarnaast hebben we te maken met een familie waarin we geboren worden en van daaruit kun je genetisch zaken op te lossen hebben.

Als je dan inziet dat jij jij bent, je ouders hij/zij zijn, je partner hij/zij is, je kinderen hij/zij zijn, … zie je dat je wel mét elkaar bent verbonden, maar niét ván elkaar bent.

Zo ben ik een overlijden anders gaan zien. De dood is het eind van een levensreis. Een stuk van de reis beleefde je samen: makkelijk of moeilijk, kort of lang, intens of oppervlakkig. Door de dood is het tijd om afscheid te nemen.

Nu een nieuw leven aan ons gezin is toegevoegd, heb ik een nieuwe reisgezel. We gaan van elkaar leren en wie weet hebben we zelfs nog iets op te lossen.

Totdat we weer afscheid moeten nemen, laten Sophia en ik ons leiden en bewegen we mee.