De binnenkant van een rouwkaart met vaak dezelfde tekst als in de rouwadvertentie.

Beide worden gebruikt voor alle praktische mededelingen:

Aankondiging wie (en eventueel hoe) er is overleden.

Soms aangevuld met doopnamen en naam (huwelijks)partner.

Geboorte- en sterfdatum eventueel met geboorte- en sterfplaats.

De naam/namen van de afzender(s) van de directe nabestaanden.

Correspondentie-adres.

Mededelingen omtrent condoleance, begrafenis of crematie.

Soms een woord van dank voor een arts en/of verzorgingshuis en wensen wat betreft kleding, bloemen of donatie.

Deze mededelingen kun je natuurlijk meer eigen maken door een vrouw/moeder niet alleen lief te noemen, maar er andere kenmerken aan toe te voegen. Denk aan: trots, vrolijk, behulpzaam. Of: altijd in voor een geintje of steeds met een luisterend oor.

Een levensmotto, een standaard uitspraak van de overledene of een treffend gedichtje is mooi bovenaan de kaart.

De naam van de overledene kan in zijn/haar eigen handschrift afgedrukt worden.

Een bloem, symbool of foto -al dan niet vaag gemaakt- plaatsen aan de rechterzijde, maakt het praktische toch weer persoonlijk.

Een handgeschreven gedichtje of eigen tekening afdrukken aan de linker binnenkant laat nog een keer extra zien wie hij/zij was.

Mogelijkheden te over. Door gewoon samen nét iets langer na te denken over de tekst, kan die ene juiste en gevoelige snaar geraakt worden.

Dat zorgt voor een kaart die af is.